#65 Niedziela z biografią - Edward II

Witajcie !

Edward II, zwany też Edwardem z Caernarvon, urodził się 25 kwietnia 1284 w Caernarfon. Był królem Anglii od 1307 do abdykacji w 1327. Czwarty syn Edwarda I. 7 lutego 1301 uzyskał tytuł księcia Walii, jako pierwszy angielski książę. Edward urodził się na walijskim zamku Caernarfon, podczas wyprawy swojego ojca przeciw Walijczykom. Był pierwszym angielskim księciem, który otrzymał tytuł księcia Walii, który stał się później zwyczajowym tytułem następcy angielskiego (obecnie brytyjskiego) tronu. Decyzja o przyznaniu Edwardowi tego tytułu została potwierdzona na parlamencie w Lincoln 7 lutego 1301. Ojciec Edwarda, król Edward I Długonogi, Młot na Szkotów, był nieprzeciętną indywidualnością i zapalonym wojownikiem. Od początku starał się swoje pasje przelać na syna. Ten jednak nie znajdował upodobania w sprawach wojny, kontentując się bardziej powszednimi rzeczami. Edward II, w przeciwieństwie do ojca, nie był żadną indywidualnością, ani też nie posiadał cech przywódczych. W dzieciństwie został zdominowany przez Długonogiego, toteż z tego okresu wyniósł głównie małe zaufanie do siebie i swoich umiejętności oraz potrzebę oparcia się na jakimś faworycie. To doprowadziło do jego klęski. Wkrótce ujawniły się homoseksualne skłonności następcy tronu. Jeszcze za życia ojca Edward zakochał się w gaskońskim awanturniku, Piersie Gavestonie. Edward I nakazał usunąć Gavestona z dworu, kiedy jego syn zapragnął nadać faworytowi jeden z tytułów zarezerwowanych dla rodziny królewskiej. Kiedy Edward Długonogi zmarł 7 lipca 1307 podczas wyprawy przeciw Szkotom, Edward II natychmiast kazał wezwać Gavestona i zrezygnował z kontynuowania kampanii. Edward II koronował się na króla Anglii w Westminsterze, 25 lutego 1308. Podczas uroczystości szczególną rolę odgrywał Gaveston, który niósł koronę, trzymał ceremonialny miecz i przypinał władcy ostrogę. Miesiąc wcześniej Edward poślubił Izabelę Francuską. Młodej francuskiej księżniczce na początku pewnie spodobał się Edward, który odznaczał się przystojną twarzą i atletycznym ciałem. Wkrótce jednak ponownie dała o sobie znać skłonność Edwarda do Piersa Gavestona, którego kazał wezwać zaraz po objęciu tronu. Kiedy Edward wyruszył w podróż do północnej Francji by poślubić Izabelę, pozostawił w kraju Gavestona, który miał zastępować króla jako regent. Gaveston otrzymał tytuł hrabiego Kornwalii i rękę siostrzenicy Edwarda, Margaret de Clare. Silna pozycja Gaskończyka w kraju i jego wpływ na króla były solą w oku angielskich baronów. W kwietniu 1308 parlament orzekł, że Gaveston powinien zostać wygnany z królestwa. Edward wysłał więc hrabiego do Irlandii w charakterze Lorda Namiestnika. Gaveston wkrótce wrócił i baronowie ponownie podjęli próbę jego usunięcia. Sprzyjało im niepowodzenie wyprawy Edwarda na Szkotów w latach 1310–1311. W 1311 parlament doprowadził do wygnania Gavestona z kraju. W 1312 Gaveston powrócił, co wykorzystali baronowie i, jako wyjętego spod prawa, pojmali i ścięli. Odpowiadał za to kuzyn królewski, Tomasz Plantagenet, 2. hrabia Lancaster. Edwarda zdenerwowało postępowanie jego baronów i poprzysiągł im zemstę. Tymczasem baronowie po wyeliminowaniu Gavestona nie widzieli sensu dalszej walki. W lipcu 1312 Aymer de Walence, 2. hrabia Pembroke, doradził Edwardowi, aby ten rozpoczął wojnę z baronami. Ci, nie chcąc ryzykować swojego życia, we wrześniu przystąpili do rozmów z królem. W październiku hrabiowie błagali króla o łaskę. Tymczasem najpilniejszą sprawą dla Anglii była wojna ze Szkocją. W 1307 Robert Bruce koronował się na króla Szkocji i korzystając z wewnętrznych niepokojów w Anglii, umocnił swoje panowanie. W 1314 szkockie wojska dowodzone przez królewskiego brata Edmunda obległy najpotężniejszy zamek na pograniczu – Stirling. Edward osobiście stanął na czele odsieczy. Do bitwy doszło 24 czerwca nad potokiem Bannockburn. Bitwa zakończyła się masakrą angielskiego rycerstwa i ucieczką Edwarda. 23 grudnia na dwór angielski przybyli lojalni wobec Edwarda dworzanie Izabeli, którzy poinformowali króla, że Izabela i Mortimer planują inwazję na Anglię. Edward rozpoczął przygotowania do obrony, ale rychło okazało się, jak niewielu ma stronników. Jego syn, książę Edward, odmówił opuszczenia matki. Brat króla, hrabia Kentu, był żonaty z kuzynką Mortimera. Inni baronowie również skłaniali się ku poparciu buntowników. Wielu z nich uciekło z Anglii i dołączyło do Izabeli i Mortimera w Paryżu. We wrześniu 1326 Mortimer i Izabela, przy wsparciu hrabiego Hainaut, wylądowali w Anglii. Większość baronów opuściła Edwarda, który ze stale topniejącymi siłami cofał się na zachód. 1 października w towarzystwie Despenserów opuścił Londyn. Najpierw udał się do Gloucester, a potem do południowej Walii. 31 października, Edward został porzucony przez dworzan, pozostając jedynie z młodszym Despenserem i niewielką liczbą rycerzy. Na stronników Edwarda spadły represje. Hrabia Arundel, osobisty przeciwnik Mortimera, został ścięty. Stracono również Despensera w brutalny sposób. Został powieszony jako złodziej, wykastrowany oraz utopiony i poćwiartowany jako zdrajca. Części jego ciała rozesłano po całej Anglii. Uwięziony Edward wciąż był niewygodny dla Izabeli i Mortimera. Nie można było go zabić, gdyż wzbudziłoby to sprzeciw baronów i lordów duchownych. Chciano jednak pozbawić Edwarda władzy królewskiej, która przeszłaby na jego syna. Na razie zadecydowano o dożywotnim uwięzieniu Edwarda II. 20 stycznia 1327 przebywający w Kenilworth, Edward został poinformowany o zarzutach, jakie przeciw niemu wnoszono. Były to: niekompetencja, pozwalanie innym na rządzenie w swoim imieniu w sprzeczności z prawami boskimi i ludzkimi, wykonywanie czynności nieprzystających monarsze, utrata Szkocji, Gaskonii i Irlandii na skutek złych rządów, gnębienie Kościoła i więzienie jego przedstawicieli, zezwalanie na karanie śmiercią baronów, na ich wydziedziczanie, więzienie i wygnanie, przebywanie w towarzystwie wrogów królestwa, pozostawianie królestwa bez rządu oraz utrata zaufania swojego ludu. Edward był zszokowany tymi zarzutami. Następnie zaoferowano mu wybór: abdykacja i przekazanie rządów młodemu Edwardowi lub pozostanie na tronie i przekazanie władzy w ręce Mortimera. Król zadecydował, że jeśli lud poprze jego syna, on abdykuje na jego rzecz. Wówczas sir William Trussel w imieniu panów królestwa zwolnił wszystkich ze zobowiązań wobec Edwarda II i tym samym zakończył jego panowanie. Abdykacja Edwarda II została ogłoszona w Londynie 24 stycznia 1327 roku. 25 stycznia ogłoszono królem Edwarda III. Były monarcha Edward II pozostał w odosobnieniu. Edward wciąż był niewygodny dla władzy Izabeli i Mortimera. 3 kwietnia wywieziono go z Kenilworth i przez następne miesiące przewożono z zamku do zamku. Król musiał znosić liczne upokorzenia, m.in. ogolono go na łyso. Straż nad byłym monarchą powierzono zaufanym Mortimera. W końcu Edward został osadzony w zamku Berkeley w Gloucestershire. We wrześniu 1327 zapadła decyzja o jego egzekucji. Nie wiadomo, jak tego dokonano. Według większości źródeł zabito go, wsadzając mu w odbyt rozżarzone żelazo. Stało się to najprawdopodobniej 21 września 1327. Wkrótce po śmierci Edwarda zaczął szerzyć się po kraju jego kult. Jego prawnuk, król Ryszard II, starał się nawet o jego kanonizację.

Pozdrawiam i życzę miłego wieczoru, a już jutro widzimy się w Warszawie pod Pałacem Prezydenckim ;)