#59 Niedziela z biografią - Henryk Młody Król

Witajcie !

Dziś w "Niedzieli z biografią" zajmiemy się Henrykiem Młodym Królem - serdecznie zapraszam :)

Henryk Plantagenet, zwany Młodym Królem urodził się 28 lutego 1155 roku. Był królem Anglii, księciem Normandii, hrabią Andegawenii i Maine jako koregent swojego ojca w latach 1170-1183. Drugi z pięciu synów Henryka II Plantageneta, króla Anglii. Został ochrzczony przez Theobalda, arcybiskupa Canterbury.
Henryk wychowywał się pod okiem arcybiskupa Canterbury, Thomasa Becketa. Został koronowany na króla Anglii jeszcze za życia ojca, 14 czerwca 1170 r. przez Rogera, arcybiskupa Yorku, wbrew woli papieża. Młodszy Henryk został też księciem Normandii, hrabią Andegawenii i Maine. Nie jest do końca jasne, kiedy Henryk został pasowany na rycerza. Henryk został wprawdzie ukoronowany, ale nigdy nie posiadał realnej władzy i nie jest wymieniany w poczcie królów Anglii. Przydomek "Młody Król" nadano mu, aby odróżnić go od jego ojca. Ten brak realnej władzy nie podobał się Henrykowi. Kiedy oprócz tego dowiedział się o zamiarze swojego ojca oddania trzech zamków leżących na jego terytorium najmłodszemu z braci, Janowi bez Ziemi, Henryk sprzymierzył się z niezadowolonymi baronami, królem Francji, Ludwikiem VII Młodym, królem Szkocji, Wilhelmem Lwem, hrabią Flandrii, Filipem, hrabią Blois, Tybaldem Dobrym i hrabią Boulogne, Mateuszem II. Rebelia rozpoczęła się w 1173 r. od ataku hrabiów Flandrii i Blois na Normandię. Henryk wywołał rewoltę w Andegawenii, Robert de Beaumont, 3. hrabia Leicester na czele flamandzkich najemników zaatakował południową Anglię, zaś na północy uderzył Wilhelm Lew. Szkoci zostali jednak odparci, a powracające z północy wojska pokonały hrabiego Leicester. Wiosną 1174 r. Szkoci zaatakowali ponownie. Tymczasem Henryk II uporał się z problemami na kontynencie i 8 czerwca wylądował w Anglii, uprzednio wysławszy swe oddziały na północ. Ci ostatni zaskoczyli Szkotów i pod Alnwick wzięli Wilhelma Lwa do niewoli. Po 18 miesiącach rebelia zakończyła się i Henryk ukorzył się przed swoim ojcem. Ten pozostawił mu współwładztwo Andegawenii. 2 listopada 1160 r., w wieku zaledwie pięciu lat poślubił Małgorzatę, córkę Ludwika VII Młodego, króla Francji. Para została ukoronowana na króla i królową Anglii, 27 sierpnia 1172 r. w katedrze w Winchesterze. Była to druga koronacja Henryka. Pierwsza, która miała miejsce w 1170 r. uważana była za nielegalną z powodu nieobecności Arcybiskupa Canterbury. Małgorzata nie została wtedy ukoronowana z mężem, co rozgniewało jej ojca, króla Francji. Zaznaczył on, że biskupi, którzy pod nieobecność Tomasza Becketa ukoronowali młodego Henryka w 1170 roku nie mogą uczestniczyć w koronacji jego córki w roku 1172. Henryk i Małgorzata mieli razem jednego syna. Małżeństwo Henryka i Małgorzaty zostało zaaranżowane przez Henryka II, który uzyskał dzięki temu kontrolę nad posagiem Małgorzaty, ważnym strategicznie hrabstwem Vexin, położonym między Normandią a Île-de-France. Małżeństwo to, początkowo dość zgodne, zaczęło się psuć po śmierci Wilhelma. Najprawdopodobniej ciężki poród spowodował, że Małgorzata stała się bezpłodna. W każdym razie nie miała dzieci ani z Henrykiem, ani ze swoim drugim mężem, Belą III Węgierskim. Pod koniec 1182 r. na dworze zaczęły krążyć plotki o romansie młodej królowej ze słynnym rycerzem, Williamem Marshalem, mentorem i przyjacielem Młodego Henryka. Marshal został wydalony z dworu. Rycerz chciał dowodzić swojej niewinności poprzez sąd boży, ale nie pozwolono mu na to. Świadczyć może o tym chociażby fakt, iż Marshal został przywrócony do łask po niezwykle krótkim czasie. 11 czerwca, w sobotę, czuwał przy łożu umierającego Młodego Króla w Martel. Henryk zmarł na dyzenterię w 1183 r., podczas kolejnej rebelii przeciwko ojcu. Podczas kampanii w Limousin splądrował okoliczne klasztory, aby opłacić swoich najemników. Na początku czerwca pojawiły się pierwsze objawy dyzenterii. Coraz bardziej osłabionego Henryka przewieziono do zamku Martel. 7 czerwca stało się jasne, że król wkrótce umrze. Henryk przyjął ostatnie namaszczenie i wyspowiadał się. Jako pokutę za bunt przeciwko ojcu leżał nago na posadzce przez krzyżem. Swój płaszcz krzyżowca powierzył Marshalowi, który miał go zawieźć do Jerozolimy i złożyć u stóp Grobu Świętego. Leżąc na łożu śmierci Henryk chciał zobaczyć się z ojcem, ale ten, obawiając się podstępu, odmówił. Młody król został pochowany w katedrze w Rouen. Po przeciwnej stronie ołtarza znajduje się grób młodszego brata Henryka, Ryszarda, z którym Henryk często się kłócił. Niedaleko spoczywa również Rotrou, arcybiskup Rouen, który ukoronował Henryka i Małgorzatę w 1172. Henryk cieszył się sławą znakomitego rycerza. Uwielbiał stawać w turniejach. Podobno nie opuścił żadnego turnieju, jaki w latach 1175-1182 organizowany był w północnej Francji. Zyskiwało mu to sporą popularność w społeczeństwie.Współczesna historiografia ocenia Młodego Króla zdecydowanie bardziej surowo. 



Pozdrawiam i życzę miłego nadchodzącego tygodnia ! :)