#51 Niedziela z biografią - Harold II Godwinsson

Witajcie !

Dziś w "Niedzieli z biografią" kolejny pradawny brytyjski władca ! 

Tym razem Harold II Godwinsson - serdecznie zapraszam :)

Harold II Godwinsson urodził się ok. 1022 roku. Był królem Anglii panującym w 1066 roku. Był synem Godwina, earla Wessex. Ojciec Harolda, Godwin, był najpotężniejszym brytyjskim magnatem w czasach rządów dynastii duńskiej i panowania Edwarda Wyznawcy. W 1045 r. wydał on swoją córkę Edytę za króla Edwarda. Z tej okazji Harold został mianowany earlem Anglii Wschodniej. W 1047 r. z łask króla Edwarda wypadł starszy brat Harolda, Swen, który został skazany na wygnanie za porwanie i więzienie mniszki. Harold został wówczas dziedzicem ojca i otrzymał część dóbr wygnanego brata. Kiedy w 1049 r. Swen chciał powrócić w łaski króla, Harold się temu sprzeciwił. W 1051 r. opuścił Anglię, ponieważ jego ojciec został wygnany. Latem 1052 r. Godwin powrócił z wygnania do południowej Anglii. Niedługo później na północy wylądował Harold i pokonał lokalne wojska królewskie. Następnie połączył się ze swoim ojcem i wspólnie wymusili na Edwardzie powrót do stanu sprzed 1051 r. W 1053 r. zmarł Godwin i Harold odziedziczył jego tytuł earla Wesseksu. W 1058 r. został dodatkowo hrabią Hereford. Stanął również na czele anglosaskich magnatów, którzy sprzeciwiali się pronormandzkiej polityce Edwarda Wyznawcy, który otaczał się na swym dworze przybyszami z Normandii i powierzał im różne lukratywne godności.

Wzrastała również potęga rodu Harolda. Przeciwko buntownikowi, Elfgarowi, earlowi Anglii Wschodniej wyruszył Harold, który bez wydania bitwy zmusił Walijczyków do podpisania pokoju. W 1057 r. Harold otrzymał we władanie pogranicze walijskie. Rok wcześniej prowadził rokowania z królem Węgier, Andrzejem I w sprawie powrotu do Anglii ostatniego męskiego krewnego Edwarda Wyznawcy, Edwarda Wygnańca. Przy tej okazji odbył prawdopodobnie pielgrzymkę do Rzymu. Rokowania zakończyły się sukcesem i Edward przybył do Anglii w 1057 r., jednak zmarł niedługo później, pozostawiając małego synka, Edgara. W 1062 r. zmarł earl Elfgar, co wykorzystał Harold, atakując nagle jego walijskiego sojusznika, księcia Gruffydda ap Llywelyna. Harold zdobył Rhuddlan i zniszczył stacjonującą tam walijską flotę, ale samego Gruffydda nie udało mu się pojmać. Działania wojenne przerwano z powodu złej pogody i wznowiono dopiero w maju 1063 r. Na terenach zajętych przez Harolda jego oddziały pozostawiały kamienie z napisem: Hic fuit victor Haroldus ("Zwycięzcą tu był Harold"). Gruffydd próbował jeszcze walki partyzanckiej, ale znienawidzony przez poddanych został zamordowany. Pogranicze walijskie zostało uspokojone, a Harold zyskał sławę wyśmienitego dowódcy. W 1064 r. Harold nagle znalazł się w Ponthieu w Normandii po zatonięciu swojego statku. Nie wiadomo, co sprowadziło go na ziemie księcia Normandii, Wilhelma II. Jedna z hipotez głosi, że Harold chciał odwiedzić członków swojej rodziny i przyjaciół z czasów wygnania w 1051 r. Według ludzi związanych z normandzkim dworem, Harold wypełniał misję powierzoną mu przez króla Edwarda. Książę Wilhelm twierdził, że podczas spotkania z Edwardem Wyznawcą w 1051 r. otrzymał od niego przyrzeczenie sukcesji na tronie Anglii (Edward nie miał dzieci). Harold miał zostać wysłany do Normandii, by zaprzysiąc raz jeszcze słowa króla. Harold znalazł się na dworze Wilhelma i brał u jego boku udział w wyprawie przeciwko księciu Bretanii. Podczas przemarszu obok ufortyfikowanego opactwa Mont Saint-Michel, Harold uratował dwóch żołnierzy Wilhelma z ruchomych piasków. W podzięce Wilhelm pasował go na rycerza. Tkanina z Bayeux i inne normandzkie źródła twierdzą, że Harold przyrzekł przy tej okazji wierność Wilhelmowi i poparcie dla jego pretensji do angielskiego tronu. Kronikarz Orderyk Vitalis tak opisał Harolda: "Anglik był bardzo wysoki i przystojny, zwracał uwagę siłą fizyczną, odwagą i elokwencją". Po powrocie do Anglii, Harold wsparł w 1065 r. rebeliantów w Nortumbrii, którzy zbuntowali się przeciwko fiskalnej polityce brata Harolda, Tostiga. Miejsce obalonego brata zajął earl Morcar. To postępowanie Harolda sprawiło, że stworzył sobie niebezpiecznego wroga we własnej rodzinie. Ok. 1042 r. Harold ożenił się po raz pierwszy. Było to małżeństwo według tzw. prawa duńskiego, nieuznawane przez Kościół. Para miała piątkę dzieci: Godwina, Edmunda, Magnusa, Gytha i Gunhilda. Mniej więcej w styczniu 1066 r. Harold oddalił Ealdgyth i poślubił Aldgyth. Miał z nią dwóch pogrobowych synów urodzonych w listopadzie 1066 r. - bliźniaków Harolda i Ulfa. Najprawdopodobniej dożyli oni lat sprawnych i zmarli na wygnaniu. Król Edward Wyznawca zmarł 5 stycznia 1066 r. Harold twierdził, że na łożu śmierci przekazał mu koronę. Został błyskawicznie koronowany przez ekskomunikowanego arcybiskupa Stiganda (była to pierwsza koronacja dokonana w Opactwie Westminsterskim). Wybierając Harolda pominięto ostatniego potomka Alfreda Wielkiego, Edgara Æthelinga, który był za młody, niedoświadczony i pozbawiony szerszych wpływów, a nadchodzącym wydarzeniom mógł sprostać tylko człowiek stanowczy i doświadczony. Na wieść o śmierci Edwarda Wyznawcy pretensje do korony zgłosili dwaj ludzie - książę Normandii, Wilhelm i król Norwegii, Harald III Surowy. Z norweskim władcą sprzymierzył się brat Harolda, Tostig. Król próbował przeciągnąć go na swoją stronę, oferując mu 1/3 królestwa. Tostig zapytał wówczas, co Harold ofiaruje królowi Norwegii. Zdaniem kronikarza Henry'ego z Hungtington, Harold miał odpowiedzieć: Sześć stóp ziemi, albo trochę więcej, ile będzie potrzebował, bo to podobno postawny mężczyzna. Nie wiadomo jednak gdzie wspomniana rozmowa miała miejsce. Zagrożony atakiem z Norwegii i Normandii, Harold całą wiosnę i lato trzymał pod bronią pospolite ruszenie. Kiedy jednak nadszedł wrzesień, uznał inwazję za nieprawdopodobną. Wtedy przyszła do niego wieść o lądowaniu Haralda III i Tostiga na północy. Harold nie zwlekając ruszył błyskawicznym marszem na północ i 25 września zaskoczył Norwegów pod Stamford Bridge. Harald III musiał przyjąć bitwę w niesprzyjających warunkach. Zaskoczona i nieprzygotowana do bitwy armia norweska poniosła druzgocącą klęskę. Harald walczył dzielnie, ale zginął trafiony strzałą w gardło. Niebezpieczeństwo norweskie zostało zażegnane.

Harold nie cieszył się długo ze swojego sukcesu. Na początku października doszła do niego wieść, że Wilhelm Normandzki wylądował 29 września w Pevensey. Była to ostatnia, zakończona sukcesem, próba podboju Brytanii. Harold nie zwlekając ruszył na południe. 8 października stanął w Londynie. 13 października zjawił się pod Hastings, gdzie czekał już na niego Wilhelm. O wyniku bitwy przesądził przypadek. W późnych godzinach popołudniowych zabłąkana strzała trafiła Harolda w oko. Król upadł, co wywołało panikę w anglosaskich oddziałach. Wykorzystał to Wilhelm, który poprowadził decydujące uderzenia. Szyk Anglosasów załamał się, większość armii rzuciła się do ucieczki. Większość przybocznej gwardii Harolda została wybita do nogi. Zginął król Harold i jego dwaj bracia. Wilhelm był panem pobojowiska. Bitwa pod Hastings oddała losy Anglii w ręce Wilhelma. Rozpoczął się okres mordów i łupieży. Wkrótce poddał się Londyn, odcięty od dostaw żywności. Tak skończyło się panowanie Anglosasów w Anglii.

Pozdrawiam i życzę miłego wieczoru ! :)